Χώμα κόκκινο
και ξεραμένο
Οι ενοχές
Σ’ ένα λειβάδι άσπαρτο για χρόνια
Σκέψεις,
σαν να σκάβουν βράχια
με τα νύχια.
Από παιδί θυμάμαι τη μοναξιά
Πιο καλά κι από σένα
Έτσι έμαθα να επιβιώνω
ακόμα και σε κάτι λούκια, καταραμένα
Μιλάω γι αυτά
που κρύβετε πίσω απ’ τα τζάμια της βιτρίνας
Γι’ αυτά που δεν ακούγονται
Ιστορίες
για το καθημερινό σφυροκόπημα
Στα κεφάλια Εκείνων
που κάθε φορά
αντιλαμβάνονται την ύπαρξη του χάους.
Μετέωρα βήματα
προς κάθε κατεύθυνση
Λες κι έχει νόημα η πυξίδα
άμα τύχει και χαθείς
Αν τύχει και μονάχος
σε απέραντη έρημο μπορεί να βρεθείς
Να μη θυμάσαι τίποτα
Αν θες ένα δρόμο να βρεις
Πέρα απ τα νεκροταφεία των αναμνήσεων
Μακριά απ τις νεκρές φωνές
Πεθαμένων ιδεών
εικόνων και φωτογραφιών
Τίποτα…
Μονάχα το τσακισμένο μυαλό
Φλογισμένη ψυχή
Και τα φθαρμένα παπούτσια
Έχουμε λιώσει τους δρόμους
πάνω κάτω
Ίσως κάποτε βρεθούμε.
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε