Ο έρωτας στα χρόνια της αποδόμησης
Σ’ αγαπώ
Μα όχι όπως αγαπάνε
Κάθε φορά που μου συστήνεσαι
Κάνω ψέματα
Πως -δεν- σε ξέρω
Σου δίνω το χέρι
Πολύ ρομαντισμό
Μια ιδέα μεταμοντερνισμό
Κι έναν έρπη
(όποιον θες εσύ)
Κάποια βράδια
Εκεί που ριζώνουμε
Βγαίνει ένας ήλιος
(Πράγμα ά-γνωστο σ’ αυτήν την πόλη)
Και μας καίει τα μάτια
Δικός μας είναι (;)
Βάζω τα γυαλιά μου
Και δεν ρωτάω
Μερικά πράγματα καλύτερα να μην τα ξέρεις!
Είμαι φυλλοβόλο
Άμεσα αναλώσιμη
Έρημη
κι ακούνητη
Θα φύγω από δω!
Εσύ πατάς γερά στη γη
Κι οι ρίζες σου επαναφορτιζόμενες
Πολυταξιδεμένος
Έριξα μια ευχή στον πάτο του πηγαδιού
Κατά το έθιμο
Εις τους αιώνας των αιώνων θα σπαμάρουμε
Όχι με λέξεις όμως
Εσύ ξέρεις από γλώσσες
Η δικιά μου μάλλιασε
Και δεν αρθρώνει καλά
Δεν βρίσκω και την εγγύηση
(Τι να πεις;)
Να κυνηγιόμαστε από πλατεία σε πλατεία
Από πόλη σε πόλη
Από story σε story
Κι η απόσταση μεταξύ μας
1 εκατοστό αιωνιότητας
Bat Blues
Και να τα αποτελέσματα
Είμαι ένας μπλε μπάτμαν
Περπατώ
Σύρριζα στην άκρη του δρόμου
Παίζω με την τύχη μου
Στα δάχτυλα
Που και που σταματώ
Αλλάζω πόδια
Και φτου κι απ’ την αρχή
Καμιά φορά
γεμίζω πολλές φουσκάλες
Σκάνε όλες μαζί
Και μου παίρνουν τα αυτιά!
Όλο λένε θα τα γυρίσουν
Μα έχω χαλάσει τόσα ζευγάρια
Κι ακόμη να φανούν
Πλέον τα αγοράζω ντουζίνες
Από την άλλη καλύτερα
Τα αυτιά χαλάνε εύκολα
Και με όλα αυτά που μου λες
Και με όλα αυτά που δεν μου λες
Με κούφανες
Α! Ξέχασα
Στα βραβεία Αισιοδοξίας
Βγήκε πρώτη η Εξωτερική Στιβάδα
«Μέγας πουτανιάρης»
Το είπες και μ’ άρεσε
Σκληρό το δέρμα
Τα χείλη πάλι, άστο
Τρομοκρατία σκέτη
Ξέφυγα
Σήμερα -δε- θα σου πω πολλά
Ανοίχτηκα στα χρώματα
Και έχω κάπως μουτζουρωθεί
Λίγο ακόμη
Θα ισορροπήσω
Στην άκρη του δρόμου
Πολύχρωμη
Χωρίς αυτιά
Και χωρίς πόδια
Να πετάω βόμβες από το στόμα
Κάποια μέρα όμως
Ίσως
Αλλάξω μπλε
Κανάλι
Και ταυτότητα
Μέχρι τότε
Ρίξε μια βουτιά και για μένα!
Μπολ Φυστίκια 