Δεν έφυγες πολύ νωρίς
δεν έφυγες πολύ αργά
μα σίγουρα δεν έφυγες
όταν “έπρεπε”.
Όταν
ήρθες σε αυτόν τον κόσμο
δεν ήξερες τι είναι
το πιο φρικιστιακό
να μην καταλαβαίνεις
τι συμβαίνει
ή να ξέρεις ακριβώς
πως έχουν τα πράγματα.
Πέρασες κι απ’ τα δύο
και τα δύο έσπρωχναν
προς το μέρος σου
την ίδια νοσηρή
δυσφορία
που σα πυρετό σε τσάκιζε
και σε έριχνε στη μεγάλη
καρέκλα του σαλονιού.
Τα δοκίμασες όλα:
την καταπίεση
την ελευθερία.
Την απώλεια.
Δοκίμασες το διαλεκτικό υλισμό
αλλά και ένα καλά
επιλεγμένο αμοιβαίο κεφάλαιο.
Δοκίμασες το τσιγάρο, το αλκοόλ
την πεζοπορία, την οικογένεια
το χωρισμό, τη λιποθυμία
μπροστά σε μια όμορφη δεσποινίδα,
την οικογένεια, την αποταμίεση,
ένα εξοχικό με κήπο και ένα ψαροντούφεκο
που πάντα σημάδευε
ανθρώπους.
Δοκίμασες τη γυμναστική, το φαί, ξανάρχισες
το τσιγάρο
δοκίμασες το διάβασμα
κι όταν απέτυχε αυτό
προσπάθησες να αγαπήσεις μια γάτα.
Μην ανησυχείς σε αγάπησε και αυτή.
Δοκίμασες τα πάντα, στο τέλος
τέλος, δοκίμασες να ελπίσεις
σε εμάς. Αλλά αλίμονο
δεν καταλάβαινες τον πλανήτη
και συνέχιζες να νευριάζεις
για την κατάσταση του
μα κι αν καταλάβαινες
τίποτα δε θα γινόταν καλύτερο.
Δοκίμασες τον καφέ, τα σοκολατάκια
και το νερό. Σου έφερα μια καρέκλα με
ροδάκια και σε τράβηξα να σηκώσουμε
μερικά βάρη. Πανηγύριζες για τέτοια πράγματα
μια επιτυχημένη προπόνηση
και ένα χορτάτο σκύλο. Σε ρώτησα.
Σε ρώτησα για τον πόλεμο
και μου είπες
πως έχεις ήδη διαλέξει πλευρά. Αλλά ο πόλεμος
αυτός που τόσο σου άρεσε
τραβούσε πολύ
κι ακόμα δεν έχουμε δει το τέλος του.
Δοκίμασες τη μοναξιά
την κατάθλιψη
και τη μανία
δοκίμασες τα χειρουργεία
και τις ακτινοβολίες
κάθε λογής ψυχίατρο
και 15
χαλασμένα πλέον
ακουστικά βαρυκοίας.
Τα δοκίμασες όλα
και σε δοκίμασαν κι αυτά
κι αφήσατε καλή εντύπωση
το ένα στο άλλο.
Τα δοκίμασες όλα
μα δεν πρόλαβες να τα καταλάβεις.
Εγώ ακόμα δε τα δοκίμασα όλα,
μα κάποια νομίζω πως τα έμαθα.
Κι είμαι περίπου σαν εσένα
τριγύριζω στον κόσμο
και σφίγγομαι απ’ την αηδία
που νίωθω μέσα του
κι αν κάποτε, ίσως μπορούσαν να μας
θεραπεύσουν
τώρα δεν ξέρω αν μπορούν ή αν θέλω
ή αν με ενδιαφέρει καν αυτή η συζήτηση.
Μας έλειπαν πάντα τα όπλα και η πειθαρχεία
Και τώρα μας λείπεις και εσύ
αντίο σύντροφε
σε χαιρετάμε σκορπίζοντας μαύρα πέταλα
στα στενά αυτού του κόσμου.
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε