με κλειστά μάτια αντιλαμβάνεσαι ότι
πιο εύκολα τρέχεις προς τον ήχο παρά σε σπρώχνουν προς το φως
κινούμαστε σε ημίτυφλα ζευγάρια εκτελώντας κινήσεις σαν σπείρες
κάτω απ’ τον ήλιο μοιάζουμε με ηττημένες μύγες
που προσπαθούν να επιστρέψουν στο παράθυρο
κι είναι η άκρη της πλατείας περβάζι από μάρμαρο
γιγαντιαία χέρια κροταλιζουν πίσω από τις πλάτες μας
ο αέρας γύρω μας πηχτός σαν φάρμακο απεντομωτικό
κι η τελευταία ελπίδα μας με φόρα σκάει στο τζάμι
όπως μου λες πως κανείς
πλέον κανείς
ολόκληρες
δε μας βγάζει από εδώ
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε