Μη με πειράζεις δαίμονα – σπαταλιέμαι
στις φθορές των ανέμων σου
μη με ψέγεις σελήνη
σκοτεινιάζω στα ρετιρέ
των ανιαρών εχθρών μου
μη με πειράζεις δαίμονα
μαρμάρινη η πόλη στην αυγή σου – γυρνάω τότε ή
περιστρέφομαι ή
εξοβελίζομαι στον ακατάκτητο βορρά; Άμα κλαίω
και ανάμεσα στα δάκρυα
γρασίδι ανάσα άρρωστη και συ να κατηφορίζεις
άμα προσφεύγω στις μελέτες
και στα σχεδιαγράμματα των άστρων – είμαι νικημένος;
Πως εν τέλει
συζητάω με τον πιανίστα – τα δάχτυλα μου φαγωθήκαν στις μπόρες
ή
συζητάω με τον κηπουρό – η αγάπη μου
φυλλορροεί τις σκέψεις μου
ή συζητάω με τον κρουπιέρη της αδιαφορίας
κοιμόμασταν μαζί μέχρι που με ‘πνιξε στο χώμα//
γυρνάω και γυρνάω κάτω απ’ τα χαλάσματα (λίμνη αίματος
γκαράζ
τελευταία αποθήκη ενός πειράματος
πατρικό δωμάτιο
πρώτη και τελευταία αγκαλιά, μητέρα!)
γυρνάω
και γυρνάω
κάτω απ’ τα ερείπια του ουρανού
Α! μη με πειράζεις δαίμονα
τα βήματα μου πιο γρήγορα απ’ τη φθορά – πικρό σαμποτάζ
να ξαποσταίνει
μακρυά απ’ τις μεραρχίες της στοργής
να παρατηρείς τα χελιδόνια ν’ αποδημούν στους βάλτους
αγάπη που σε βουλιάζει στον ορίζοντα
και κουνάς το ασπρόπανο των χρωμάτων
μη με τραβάς σου λέω δαίμονα
στις όψεις τις εποχής:
σέρνουν οι αγρότες τη μοναξιά μου
και βλασταίνει ο ήλιος
κοιμητήρια
πικρό πικρό τσουβάλι η ψυχή
να χύνεται στο όπιο των συννέφων-
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε