όταν κρεμάσω στους θυσιαστικούς πασσάλους
και το τελευταίο μου κρανίο,
οι μύγες θα παρατήσουν το κρεβάτι
το μπηγμένο καρφί στη γλώσσα μου τις καλεί
και μπαίνουν από τα παράθυρα
στο δωμάτιο,
στο στόμα μου
η αιματένια φτερωτή θύελλα
-που βρήκε πάλι τρόπο και εισχωρεί στα φράγματα-
ποτίζει τις ορχιδέες, τα όστρακα
μέχρι τα φαγωμένα βλέφαρά μου
να δουν το ακρογιάλι άδειο
τι ημέρα κι αυτή να αντικρύσω την παλίρροια·
σαν ψίθυρος θεατρικού υποβολέα
το κύμα παρασέρνει την καρέκλα σου
πριν βυθιστεί ολόκληρη στην άμμο
δεν είναι τέχνη η κρυφή γραφή,
προσπαθεί πάντα μόνη της να φτιάξει το φεγγάρι,
πέφτει στο παχύ γρασίδι
και ψοφά
άσε μου τουλάχιστον το δέρμα μου,
τελείωσε η νύχτα
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε