Ένα μονόπρακτο σε μία σκηνή.
«Μα ο Τομ Ρόμπινς είναι σεξιστής» μου είπε, πίνοντας του ουίσκι του. «Μιλάει συνέχεια για μουνιά». Σκέφτηκα πόσο ωραία θα ταίριαζε να του σπάσω το ποτήρι με το ουίσκι στα μούτρα ως απάντηση σε μια τέτοια δήλωση. Συγκρατήθηκα.
«Και εγώ μιλάω συνέχεια για μουνιά αγαπητέ Θ.» του είπα «δε με λες και σεξίστρια».
«Όχι γιατί αν σε πω, φοβάμαι ότι θα μου βγάλεις σουγιά».
Σε αυτό είχε δίκιο κατά βάθος, όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
«Ο Τομ Ρόμπινς στο “Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν” αντικειμενοποίησε τις λεσβίες όσο κανένας σις στρέιτ συγγραφέας» συνέχιζε ακάθεκτος την επίθεση του.
«Ο Τομ Ρόμπινς στο “Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν” μίλησε για τις λεσβίες με τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Περιέγραψε το λεσβιακό σεξ χωρίς να το φετιχοποιεί ως δυο γυναίκες που περιμένουν έναν άντρα» απάντησα. «Και δεν μπορείς» είχα ξεκινήσει να ουρλιάζω «να μου υπερασπίζεσαι τον Μπουκόφσκι» σηκώθηκα όρθια κουνώντας το τσιγάρο μου μες την μούρη του, «και να μου κατηγορείς τον Τομ Ρόμπινς για σεξισμό.»
Ήθελα να τον δείρω. Σκεφτόμουν μόνο πως ήταν διπλάσιος από εμένα σε όγκο οπότε έπρεπε να κινηθώ γρήγορα και να τον αιφνιδιάσω.
«Ο Μπουκόφσκι αν θες να ξέρεις» σηκώθηκε και αυτός όρθιος «περιγράφει μια υπαρκτή –σεξιστική- καθημερινότητα, δεν μειώνει συνειδητά τις γυναίκες».
«Τουλάχιστον επιφανειακός. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα με το Μπουκόφσκι, είναι απλά ότι είναι μέτριος και θεωρείται καλός απλά και μόνο γιατί μιλάει για μουνιά» γέλασα ψάχνοντας το κονιάκ μου.
«Ο Τομ Ρόμπινς είναι και χίπστερ και σεξιστής. Και επειδή είναι εναλλακτικούλης του συγχωρείτε ο σεξισμός, ενώ ο Μπουκόφσκι είναι τίμιος και ειλικρινής».
Το παραξήλωσε . Ήθελα να τον σκοτώσω. Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να απαγγέλω τα αγαπημένα μου εδάφια απ’ το «Αμάντα» όσο του κοπάναγα το κεφάλι στη γωνία του τραπεζιού και έπειτα να του χάραζα Τρυποκάρυδους με τον σουγιά μου. Ίσως, απλά, να έφταιγε το ότι δεν σηκώνω το κονιάκ.
«Καριόλη τώρα το παράκανες. Θα φτύσεις το αίμα της μάνας που σε γέννησε. Θα εύχεσαι να μην είχες διαβάσει ποτέ Γκουτιέρεζ, θα σε χορέψω τον χορό των επτά πέπλων» έβγαλα τον σουγιά μου και ξεκίνησα να τον κυνηγάω γύρω-γύρω.
«Τι έγινε πουτανάκι του μαγικού ρεαλισμού, δεν ξέρουμε να υπερασπιστούμε τον Ρόμπινς και το ρίχνουμε στο βρομώξυλο;». Φαινόταν να διασκεδάζει πολύ την κατάσταση.
«Άσε μας ρε φίλε, που θες γκουγκλ σερτς για να θυμηθείς τρία βιβλία του Χέμινγούει και μιλάς και από πάνω».
«Σιγά μωρή, που βάζω στοίχημα ότι ποτέ δεν τελείωσες το “Κόκκινο και το Μαύρο”».
«Μιλάει και ο τύπος που δεν μπορεί να εκτιμήσει τον Σαραμάγκου».
Είχαμε λαχανιάσει και οι δύο από το κυνηγητό, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω τέτοιες προσβολές να πέσουν κάτω. Ήταν θέμα τιμής πλέον.
«Τι έγινε ρε γατάκι, δεν έχεις σταυρώσει στίχο δυο βδομάδες και έχεις νευράκια;» είπε καθώς έβαζε μια πολυθρόνα ανάμεσα μας.
Πήγε να χτυπήσει ευαίσθητο νεύρο αλλά δεν το κατάφερε.
«Τουλάχιστον εγώ δεν προσπαθώ να ρίξω δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια μιλώντας για Σαίξπηρ» ούρλιαξα σκαρφαλώνοντας στην πολυθρόνα.
«Ναι προσπαθείς να τα ρίξεις μιλώντας για φεμινισμό».
«Η διαφορά είναι ότι εμένα μου κάθονται, δεν τρομάζουν».
«Ναι ρε μαλάκα, πως το κάνεις;»
«Κέρνα τα επόμενα και θα σου πω».
«Μέσα».
Καθώς πήγαινε προς το μπαρ του έχωσα ένα μπουνίδι στα πλευρά. Πολύ το ευχαριστήθηκα.
«Αυτό, για να μάθεις να μιλάς άσχημα για τον Τομ Ρόμπινς» του είπα.
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε