Ο ντίλερ μου με έφαγε,
πανάκριβες οι σπίντες,
μα δεν τον κατηγοράω,
είναι καλό παιδί κι εξάλλου αυτές είναι οι τιμές του,
δεν ξύνω τις πληγές του –
έχει κι αυτός τα ζόρια του.
Αγόρια μες στην κόκα και το ξύδι
την πέφτουν σε προσφάτως ενηλικιωμένα κοριτσάκια
με γλυκούλια φούξια μαγουλάκια,
που την άκουσαν μ’ ένα ποτήρι ουίσκι –
κι εγώ τους το πα, βάλτε πάγο,
και λίγο Κολτρέιν να παίξει στο συστέμι,
να τη βρούμε κι εμείς οι στραβωμένοι.
Στις ξήγες πάντα τίμιος,
δεν παίζω πουστιές στους αδερφούς μου,
κι όταν κάποτε με χρειαστούν
εγώ πάντα θα μαι κει για κείνους,
κι ό,τι έχω πάνω μου θα το κερνώ
κι ό,τι δεν έχουν θα το βρίσκω –
ναι, θα έπαιρνα το ρίσκο,
στις αδύναμες μου πλάτες,
κι αν δεν έτρεφα αυταπάτες,
σίγουρα δε θα μουν ο εαυτός μου,
μα κάποιος ξένος και φρικαρισμένος τύπος
που κυκλοφορά χαράματα στους δρόμους.
Έτσι είμαι, έτσι είναι κι έτσι θα πάει το πράμα.
Εντάξει;
(Άλεξ Κοάν)
Μπολ Φυστίκια 
Σχολιάστε