#1
όταν ήταν 20 χρονών
ο Έλον Μασκ
αγόρασε το πρώτο του διαστημόπλοιο,
όταν ενηλικιώθηκε
ο Στιβ Τζομπς
είχε ήδη τη μεγαλύτερη αλυσίδα με ξυστά και λόττο
σε όλο το γαλαξία, ο Χιου Χέφνερ, ο
Άλμπερτ Χόφμαν και ο Μπιλ Γκειτς
διοικούσαν στρατεύματα
στην Ανδρομέδα
από τα γεννοφάσκια τους:
και εγώ να, αυτός είμαι, είμαι 30
είμαι αυτός που μεθάει με 2 μπύρες και
κόβει το χέρι του ανοίγοντας μια κονσέρβα μοσχάρι
/ ή πιάνοντας απότομα ένα φύλλο χαρτί,
δεν είμαι κάποιο σπάνιο είδος: μαζεύω
σκουπίδια βδομάδας
πριν κουβαληθώ επιτέλους
απ’ τη μυρωδιά για να τα πετάξω
σχεδόν με το ζόρι / σχεδόν σαν όμηρος.
Ένας άνεμος που φυσάει για να ξυπνήσει το τέρας
του παραμυθιού /
είμαστε φίλε μου, αρκετά ανήθικοι, άτυχοι
θλιβεροί και μέτριοι
για να βρούμε την χαρά που μας λείπει
στην επιτυχία, πολύ λίγοι
για να πετύχουμε νωρίς, για να είμαστε
το επόμενο θαύμα αυτού του κόσμου.
Ξέχνα όλα λοιπόν, δε θα λάμψουμε ποτέ.
Επόμενος στόχος:
η καταστροφή.
#2
Σηκώθηκα
άνοιξα μια μπύρα
κι ο θόρυβος
του κουτιού που ανοίγει
μου θύμισε
την πρώτη νότα
της 5ης συμφωνίας του Μπετόβεν
Οι άνθρωποι δε μου μιλάνε
ή με κοιτάνε περίεργα
Μπορεί
επειδή
τους κοιτάω στα μάτια
και ντρέπονται ή φοβούνται
μην δουν τον εαυτό τους
Σε μένα.
Αυτός που αγαπώ δε με θέλει,
μα ποιός θέλει ένα λουλούδι
που δε χορταίνει το πότισμα
αφήστε με να ξεραθώ καλύτερα, εσεις
Δε θέλετε νερό
τα πλαστικά λουλούδια δε χρειάζονται φροντίδα
μόνο να φαίνονται
στο καλύτερο σημείο του δωματίου.
Εσύ θα πεθάνεις
το πλαστικό λουλούδι
θα υπάρχει ακόμα
και χωρίς εσένα
Έτσι να τους πεις
χωρίς πότισμα είμαστε ξεραμένοι
είναι αυτό που είναι
ο κόσμος, τα λουλούδια
εμείς κι ο
θάνατος.
Είναι αυτό που είναι.
#3
Αυτός ο κόσμος
δεν ουρλιάζει
όταν λείπω
γι’ αυτό λείπω
γι’ αυτό ουρλιάζω.
Ένα λουλούδι
ανθίζει
στο αυτί του αγοριού,
μια ανάμνηση
οικογενειακών
καβγάδων
Στο βλέφαρο της κοπέλας.
Είναι ό,τι είναι, λίγο χώμα που απέμεινε κάτω απ’ το πεζοδρόμιο
και περιμένει το ανθρωπόκενο
είναι ό,τι είναι, ένας όρκος
σε θιβετιανό μοναστήρι εν’ ώρα μέθης.
-μάρτυς μου γαρ, ο Θέος
-να γιατρέψει αυτό το σώμα
-να μην αλλάξει τίποτα απ’ το μυαλό
Είναι ό,τι είναι. Δεν είναι τίποτα. Είναι κάτι. Η
ποίηση μοιάζει με προϊόν εταιρείας τσιχλόφουσκας
και ο διαφημιστικός αλγόριθμος μιας εταιρείας
αναψυχτικών ξεπέρασε ήδη σε ποιότητα
τα πεζά μου κείμενα.
Αλλά εγώ
τουλάχιστον
έχω ημερομηνία γέννησης
και κυρίως
ημερομηνία, έχω
ημερομηνία
απόσυρσης.
#4
Τι μέρα είναι;
Με ρώτησε.
Σήμερα είναι η φωτοτυπία του χτες,
ένα αντίγραφο.
Τα χρόνια της ζωής μας σα φύλλα παραγεμισμένα
σ’ ένα ντοσιέ πεταμένο σε κάποιο ραφι
Γεμάτο σκόνη.
Σήμερα όλα είναι στη θέση τους.
Ακόμα κι εμείς φίλε,
που νομίζουμε
οτι περιπλανιόμαστε,
ακόμα στη θέση μας είμαστε κι εμείς.
Κολλημένοι στις ιδέες και στις εμμονές μας,
στις φοβίες
και σε όλα εκείνα που νομίζουμε πως θέλουμε,
ή σε εκείνα που νομίζουμε πως οι άλλοι θέλουνε – γι αυτούς και για μας –
Ολα δουλεύουν ρολόι.
Τίποτα δε γυρνάει πίσω…
Κι εγώ,
ενας κολλημένος είμαι που απλά προχωράω,
κάθε βήμα πιο κόντα στην καταστροφή.
Δεν είμαστε παρά μόνο μια γέννηση κι ένας θάνατος
Το ενδιάμεσο είναι τα φύλλα του ντοσιέ.
Αλλα έχουν μουτζούρες,
αλλα ειναι κενά – τα περισσότερα –
Τι σημασία έχει πόσο προπάθησες
να κάνεις τη διαφορά
/ εκτός από την ματαιοδοξία σου.
Στην εποχή του υπερανθρώπου στο ίδιο ράφι θα καταλήξεις κι εσύ. / Μαζί μας
Γεμάτο υγρασία
Κι ένα σκοτάδι – τόσο πηχτό –
που ούτε καν τι ώρα είναι δε θα μπορείς να δεις.
Κι ο χρόνος (που για να πω την αλήθεια δε ξέρω τι σημαίνει)
Μια λέξη είναι.
Μονάχα τη φθορά αντιλαμβανόμαστε,
μέχρι τη διάλυση
που αναπόφευκτα θα ‘ρθει.
#5
Γυρίζω πάνω κάτω σε αυτόν τον κόσμο
φρικαρισμένος σαν παραλήρημα χολυγουντιανού
αστέρα με μούρη αλόγου
που ονειρεύεται
ονειρεύεται
ονειρεύεται
ένα ευτυχισμένο τέλος
τα μέρη που αποκαλέσαμε σπίτι, θεό
κι έρωτα
είναι πεδία δοκιμής βιολογικών όπλων
κι η χημεία ποτίζει
τα φίδια, τις σαύρες
και τα ποντίκια
που αναπαύονται κάτω
απ’ τα δάκρυα του ήλιου.
Σε εποχές που απαγορεύεται η πίστη στην καταστροφή
σα μεταλλαγμένοι κάκτοι τριγυρνάμε
πεινασμένοι ορμάμε σε ρούχαδικα με εκπτώσεις
ψάχνοντας ένα σνακ με γεύση άνθρωπο
ψάχνουμε να φάμε
ψάχνουμε να τους φάμε
ψάχνουμε να σε φάμε
κι έχω στα δόντια μου ανάμεσα
έναν άνθρωπο που ακόμα υποφέρει
και ματώνει
η γεύση του αίματος εξαίσια
κι ακόμα πιο όμορφη η σκέψη
πως όπου ανασαίνουν τα θύματα
ανασαίνουμε κι εμείς, ρε.
#6
H τρομοκρατία
του θεάματος
Δεν είναι άλλη από την εμβόλιμη
ιδέα να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε /
Αυτό που ήδη έχει προβληθεί
ως εικόνα
Χωρίς την απαραίτητη συγκατάθεσή μας
Σ’ αυτό το φιάσκο
Κι όμως ζούμε μέσα σ’ αυτό.
Παλεύουμε γι αυτό
Καταπατήσαμε τον αυθορμητισμό
και τα ένστικτα μας – εξαιτίας αυτού –
Και το τέλος να έχει καταστεί κάτι το αναγκαίο,
και όχι το φυσικό επακόλουθο που έτσι κι αλλιώς θα ‘ρθει.
Όλα βιασμένα.
Η εποχή είναι πιο μπροστά από σένα
κι ο χρόνος σαν ενα ξελιγωμένο άλογο
Που τρώει ξυλιές για να τρέξει
Να τρέξει.
Πιο γρήγορα. Κι άλλο
Τρέξε.
Πιο γρήγορα.
Ενω εμείς
Αποτραβηγμένοι πια
Απ’ τις φωνές του τσίρκου – μα καμιά φορά –
Κάνουμε την εμφάνισή μας
Σαν τρελοί σαλτιμπάγκοι
Να φωνάζουμε: ΣΤΑΜΑΤΑ!
Είσαι νεκρός ήδη.
Και ένα άλογο να τρέχει μόνο του
Χωρίς αναβάτη πια..
Να τρέχει – πιο γρήγορα τώρα –
Φώντας Φ. x Σκοτάδι Άγνωστο
Μπολ Φυστίκια 