Ιδρυτική Διακήρυξις του Βασιλείου των Ανθρώπων
Διὰ τῆς παρούσης ἱδρυτικῆς διακηρύξεως καταργεῖται ἀμετακλήτως ὁ προηγούμενος κόσμος καὶ θεμελιοῦται νέος, λαμπρὸς κι ἐκπληκτικός. Ὁ παλαιὸς κόσμος τεθαμμένος ὑπὸ τῆς κόνεως τῆς πλήξεως παραδίδεται πλέον εἰς τὴν ἀρχαιολογικὴν σκαπάνην.
Ἡμεῖς τὸ νέον γένος τῶν ἀνθρώπων, ἀπεκδυόμεθα τὸ παλαιόν μας δέρμα. Γυμνότεροι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, κι ὡραῖοι ὡς ὄνειρα ἐαρινά, βαδίζομεν πρὸς ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει φανερωθῇ ἀκόμη.
Αἱ συνειδήσεις μας ἰριδίζουν εἰς τὸν ἥλιον ὡς πομφόλυγες· ταξιδεύομεν ἐντός τους εἰς τὸ ἄπειρον διάστημα ἀναζητοῦντες τὴν Οὐτοπίαν.
Κυοφοροῦμεν τοὺς ἑαυτούς μας· πέπρωται νὰ γεννήσωμεν τὸ ἀπίθανον.
Παράξενοι χυμοὶ ἀναβαίνουν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς· διαπερνοῦν τὰ πέλματά μας, ἀνέρχονται ἐν τοῖς σώμασι, μετασχηματίζονται εἰς ἀπροσδοκήτους ἰδέας, δημιουργοῦν τὴν νέαν ἀντίληψιν.
Ἐκ τῶν λατομείων τῶν ἐγκεφάλων μας ἐξορύσσομεν πάλλευκα μάρμαρα εἰς τὰ ὁποῖα σμιλεύομεν ἀγάλματα καινοφανῶν θεῶν ἵνα κοσμήσωμεν τὴν πρωτεύουσαν τῆς Οὐτοπίας.
Εἰς τὴν νέαν ζωήν, πρώτιστον μέλημα τῶν γυναικῶν θὰ εἶναι νὰ διατηροῦν ἀμείωτον τὴν στῦσιν τῶν ἀνδρῶν· τῶν δὲ ἀνδρῶν, νὰ στιλβώνουν τὰ χρυσᾶ κομβία τῶν χλαινῶν τους –καὶ τοὺς ἀστέρας τ’ οὐρανοῦ βεβαίως- καθὼς ἐπίσης νὰ δημιουργοῦν νέους γαλαξίας διὰ τοῦ σπέρματός των.
Συμβουλὴ πρὸς τοὺς μικρόνοες: Ῥίψατε τὸν ἐγκέφαλόν σας εἰς τὰ ἀπορρίμματα· ἀφήσατε τὸ κρανίον σας κενὸν νὰ ἔλθουν αἱ χελιδόνες νὰ κατασκευάσουν φωλεάς. Νὰ ἔλθῃ ἐπιτέλους ἡ ἄνοιξις τῶν ἰδεῶν!
Ἰδού! Οἱ δάκτυλοι τῶν χειρῶν μου γέγοναν φλόγες καὶ ψηλαφοῦν τὰ σκότη.
Τολμήσατε, ἐπιτυγχάνει! Ἐμφανίσατε κι ἐξαφανίσατε τὸν κόσμον ἀνοιγοκλείοντες τὰ βλέφαρα.
Ἡ πραγματικότης δὲν εἶναι ἀντιληπτή· εὑρίσκεται πέραν τῶν λέξεων.
Μὴν φοβεῖσθε! Μᾶς ὁδηγεῖ ἐκείνη ἡ ἐπὶ τῶν ὁδοφραγμάτων νεαρά, -ἡ ἐπανάστασις! Ἰδού! σχίζει τὸ φόρεμά της· τὰ στήθη της γίνονται λευκαὶ περιστεραὶ κι ἀφίπτανται· εἰς τὴν θέαν τοῦ αἰδοίου της πᾶσαι αἱ ἐξουσίαι ὠχριοῦν καὶ τρέπονται εἰς ἄτακτον φυγήν.
Ἐπανάστασις εἶναι τὸ στιγμιαῖον ρῆγμα εἰς τὸν χρόνον μέσῳ τοῦ ὁποίου διαφαίνονται προοπτικαὶ ἀπεριόριστοι κι ἀδιανόητοι. Ἐπανάστασις εἶναι ἡ διάρρηξις τοῦ σώματος, ἡ ὑπέρβασις τοῦ ποταποῦ ‘ἐγώ’ μας, ἡ ἀγρία συνουσία θεῶν καὶ ἀνθρώπων, ἡ μέθη τῆς μεθέξεως.
Οἱ νόμοι εἶναι φέρετρα. Ἡ τάξις αἱ ἐσταυρωμέναι χεῖρες τῶν νεκρῶν ἐπὶ τοῦ στήθους των.
Νὰ τὸ ἀποσαφηνίσωμεν ἅπαξ διὰ παντός: ἡ ἐξουσία παρασιτεῖ εἰς βάρος μας· ῥοφεῖ τὴν οὐσίαν μας, λεηλατεῖ τὰς ζωάς μας. Ἐπ’ αὐτοῦ, καμμία ἀμφιβολία, οὐδεμία ἀντίρρησις.
Μὲ τὰ ράκη τῶν γόων μας, ἡ θύελλα ‘ράπτει τὸ φόρεμα τῆς νέας ἐποχῆς.
Μὲ οἰμωγές, σκότη, δάκρυα, κρότους καὶ λάμψεις σφυρηλατοῦμεν τὴν νέαν λέξιν μὲ τὴν ὁποίαν θὰ εἴπουν αὔριον τὸ ‘σ’ ἀγαπῶ’ οἱ ἐρασταί.
Λύκοι, νὰ φοβῆσθε τὴν ὀργὴ τῶν ἀμνῶν. Εἰς τὸ σεληνόφως θὰ λάμψουν οἱ ὀδόντες τους οἵτινες ἐμηκύνοντο μυστικῶς κι ἐγένοντο σαρκοβόροι κατὰ τὴν διάρκειαν αἰώνων δουλείας. Πανικόβλητοι θὰ τρέχετε νὰ σωθῆτε ἀλλὰ οἱ ἀμνοὶ θὰ σᾶς κατασπαράζουν ἀνηλεῶς.
Μείνατε ἀτρεμεῖς εἰς τὰς θέσεις σας! Ἰδού! Διὰ μέσου τῶν καπνῶν καὶ τῶν φλογῶν τῶν πυρπολημένων πόλεων διέρχεται ἀτάραχος ἡ σελήνη. Ἀφουγκρασθεῖτε! Διὰ μέσου τῶν κραυγῶν καὶ τῶν πυροβολισμῶν, ἀκούγεται ἀπόκοσμον ἆσμα μικρᾶς κορασίδος.
Μὴν κινηθῇ κανείς! Τὸ χρῆμα καταργεῖται. Ὡς νόμισμα συναλλαγῶν ὁρίζεται ὁ ἔρως. Πλούσιοι οἱ ἔχοντες πολλοὺς καὶ συνταρακτικοὺς ὀργασμούς. Ἡ ἰσοτιμία καθορίζεται ὡς ἑξῆς: πᾶς ἀποσπερματίζων ἔχει λαμβάνειν τριάκοντα μεδίμνους σίτου.
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν: θὰ ἔλθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ κοιτάζητε τὰ χαρτονομίσματα καὶ δὲν θὰ ἐνθυμῆσθε εἰς τί ἐχρησίμευον.
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν: θὰ ἔλθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ διαθέτετε ἰδιοκτησίαν –ὑλικὴν ἢ πνευματικήν– διάγοντες βίον ἀμέριμνον, ἀνέμελον καὶ εὔθυμον ἄνευ φροντίδων καὶ ἀνησυχιῶν.
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν: θὰ ἔλθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἐνθυμῆσθε τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ δὲν θὰ κατανοῆτε διατὶ ἦσθε τόσον δυστυχεῖς.
Ἐβίβα σύντροφοι! Ποιεῖτε ἀκαταπαύστως κόσμους διὰ τῆς ποιήσεως!
Φίλαι καὶ φίλοι, σώζεσθαι διὰ τῆς τέχνης!
Κυρίαι καὶ κύριοι, ὁμαδὸν καὶ διὰ ἅλματος θὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὸν παράδεισον!
Μπολ Φυστίκια 