ζούμε ανάμεσά του
εκτός κάδρου
η μοναχική φωτογραφία
της έρπουσας γυναίκας
να πλησιάζει ικετευτικά
σαν ημίαιμο γκριφόν
που κατάπιε
μια μπάλα γυαλιά
μα ντρέπεται
να ξεράσει μπροστά σε τόσο κόσμο
εκτός κάδρου
η προσφάτως εγκατεστημένη σαραντάρα
που προκαλεί γενικευμένη ταραχή
και υπεραντίδραση
καλύπτοντας και τους δυο πόλους της
ικανοποιητικά
εκτός κάδρου
οι οδοντωτές λεπίδες
που κεντρίζουν τα περιστέρια
στον τεράστιο χώρο υποδοχής
εκτός κάδρου
ένας κόσμος που πάλλεται
ΖΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥ
Άλφα του Κάππα
είναι τυχαίο που με βλέπεις Κυριακές;
είναι τυχαίο που με βλέπεις στο σκοτάδι;
το ψαλίδι κόβει τα περιττά
για αυτό καλό είναι να σε κουρεύει πάντοτε φίλος
το πιο γελοίο είναι να το παίζω πια άνετος
απέναντι στην αθωότητα
ενώ η αόρατη φλέβα του μετώπου μου
είναι έτοιμη να εκραγεί
οι φίλοι μου παίζουν έξω αριστερά
και εγώ απλά τους φέρνω τα νερά
χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά
απ’ όσα λένε
και ακόμη λιγότερα από όσα δεν λένε.
ένας άγριος αμανές ξεκινάει
από το Άλφα του Κένταυρου
φτάνει στο Κομπανί και την Ροχάβα
και εγώ ακόμα προσπαθώ να μάθω
πως επιβιώνουν τα κλεφτρόνια.
Χωρίς γλώσσα
ο αλγόριθμος του θανάτου
έχει σάρκα και οστά
πετά από σβουνιά σε σβουνιά
τρίβει
τα βρωμερά του δάχτυλα
διπλά στα αφράτα κύματα του νευρωνικού δικτύου.
εχθές κούρνιασε δίπλα στον περίεργο συνάδελφο
με τα καροτί δόντια
προχτές μάρανε την ουρολόγο σου
μαζί με την κόρη της
και πριν εφτά χρόνια
έπεσε στο γάλα ενός Γεωργιανού πρώην μυστικού
αχ! να είχε γλώσσα να το γευτεί!
δεν κάνει ο πανουκλιασμένος διακρίσεις
γελάδια
κοριτσάκια
ψευδοπροφήτες
ισπανίδες
αγρότες
ουτοπιστές
ορφανά
CEO
ότι πονάει κάτω από τον ήλιο
αχ! να είχε γλώσσα να τα γευτεί!
Γιορτή
η κάθοδος στην Εγνατία
μαρτυρική
μετά βαΐων και σκλάβων
χορεύει το αίμα πάνω στο στάχυ
95 λεπτά μάχης
και σιωπή
οι Θεοί τιμωρούν τους γείτονες
οι γείτονες τιμωρούν τους Θεούς
με την αγριότητα των τελευταίων ασπασμών
ο θάλαμος και το γυμνό ντιβάνι
δεν τους κράτα μακριά
απ’το φορτίο της οντολογικής ήττας
ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΘΕΙΣ παρακαλώ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ
Το κορίτσι που έτρωγε μοσχοσάπουνα
μπουτάρει κάθε πρωί ανασφαλής
μπουκάρει κάθε πρωί ανασφαλής
καφές, οδύνη, αγκύλωση.
πρώτος πελάτης από νωρίς
τώρα άντε να του σηκωθεί
ο τύπος περπατούσε με τους στεγόσαυρους.
το δεύτερο καμάρι
έχει αφήσει το πέλμα του
να στριφογυρίζει σαν πουρές
στις κυλιόμενες ενός εμπορικού,
θα σου πει για οπαδικά.
-κύριε Θεοδωρίδη
προσέχετε που μπαίνετε
και που αναπνέετε κυρίως.
-θέλετε και φωτογραφία;
-μήπως είστε εικονολήπτης;
ο Κ. δεν ήταν άνθρωπος κοινωνικός
και της είχε πει πως για αυτόν
η όλη φάση ήταν ψυχοθεραπευτική
και ας έχυνε 2 νταμιτζάνες χύσι.
στο τέλος της ημέρας,
έτρωγε ένα μοσχοσάπουνο από την αηδία.
ο μωβ έρπης στα χείλια της
είναι πληγή στο σώμα της πραγματικότητας
όμως είναι όμορφος όσο και εκείνη
-μετά από 37 πελάτες-.
Ποιος έκοψε την ουρά του Γρανάζη;
η ουρά μου φέτος
μικρότερη από πέρσι
και δεν ισορροπώ όπως παλιά
ρε καρντάση
φύτεψε μου μια ουρά
να μείνω
λίγο ακόμα
επαίτης χωρίς λουρί
νιαου, μιαου, πουρ, γκόχιρεφιλε
τριχόμπαλα
κολλημένη στον λαιμό
ψυχορραγώ από την δυσπεψία
προτιμώ να κατουρήσω
στην αλμυρή αυλή σου
και όχι
στην χρυσαφένια άμμο μου
είμαι ευαίσθητο γατί ρε
καθόλου χορτοφάγο
και μου αρέσει η κοινή χρήση
σε ασφαλές περιβάλλον
τα πίξελς σου δεν αρκούν
για να με ψηφιοποιήσεις
-καλά ίσως και να αρκούν-
αλλά μην το κανείς πλιζ
φερτέ μου μια κουρτίνα
ή σχοινί να κρεμαστώ
χρειάζομαι την ουρά μου γαμώ
γράψε ένα τραγούδι για αυτό
γιατί μας κούρασες με τους έρωτες και τις μοναξιές σου
Χλωμή Μισέλ
η πατρίδα μας το Τζόουνσταουν αγαπητέ
αν και δεν γουστάρουμε Kool Aid
μες το υδροκυάνιο μας
είμαστε τα κλεφτρόνια
των καλοκαιρινών σου διακοπών
και τα εγκαύματα στο μπούτι της Σπυριδούλας
άναψε ένα κερί
για μας
και την πουτάνα
την μνήμη που σε απατά
αλίμονο, δεν υπήρξαμε ποτέ ανθρώπινα όντα
αυτά πεθαίνουν
και βαριούνται
και ζηλεύουν
και πίνουν κρασί
και συνθέτουν ηλίθια παζλ
και τηλεφωνούν
και κλαίνε
και ζορίζονται
και φορούν αποσμητικά και κολόνιες
τα ερείπια δεν μιλάνε
δεν πειράζουν
δεν νοιάζονται για εισαγωγές
δεν κλείνονται σε αχυρώνες
δεν παρακολουθούν
δεν τρέχουν
δεν έχουν όμορφα νύχια
ούτε τα φωνάζουν Μισέλ
αλίμονο, μας εξαπάτησαν
και θα μείνουμε για πάντα
στο κατάστρωμα του χλωμού σκάφους
να μας χώνουν στις αγγαρείες
χωρίς τσιτάτα
τον κάλεσαν σε απολογία
στο παραθαλάσσιο θέρετρο
στην Χαλκιδική
απέκλινε από την γραμμή
εδώ και μερικούς μήνες
και αυτό είναι ασθένεια
όταν έφτασε κατάπινε ένα χωνάκι
σαν να κρινόταν από αυτό
η σωτηρία του
ένα παλτό παράγοντα τοπικού
κρεμόταν στους ώμους του
έτοιμο να πέσει
από μακριά η φάση μύριζε απάλευτη
για αυτό και είχε προνοήσει
να μην φτάσει νηφάλιος
το δίλημμα έπαιζε
-όπως πάντα-
ανάμεσα σε κήρυγμα και νουθεσία
εκείνοι δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν
τον άνθρωπο
που θύμιζε τον σύντροφο τους
αυτός δεν είχε έρθει στην έξοχη
για να λογοδοτήσει
μόνο αυτό καταλάβαινε πλήρως
για μια στιγμή τα πράγματα
ήταν όπως δεν θα ξαναγίνουν
χωρίς τσιτάτα
τσιμπάνε όλοι από το ίδιο τάπερ
απλά τσιμπάνε
και το στιφάδο δεν κατεβαίνει με τίποτα
όταν τους εξομολογείτε τα πάντα
ο Ψηλός πάει μια βόλτα από την αποθήκη
χωρίς να είναι σίγουρος
γυρνάει φορτωμένος
άκουσε αυτό που δεν ήθελε
και ακούμπησε το Κόλτ στο τραπεζάκι του καφέ
η άμμος ξεκαθάρισε επιτέλους
και εκείνος κάτω από το βάρος της ιστορίας
και το όπλο του Τσέχωφ,
πήρε μια ανάσα που φύλαγε στην τσέπη
έβαλε τα ακουστικά του
ούρλιαξε μαζί με τον Μάικλ Στάιπ
και έφυγε για την παραλία.
Ο Ψηλός ακολούθησε λίγο αργότερα.
Μπολ Φυστίκια 