Πλανητεία

Βυσσινί

Κι έχω αν είχα ποτέ-
Αυτή τη περίφημη βυσσινί μαρμελάδα
Σε κάποιους είναι αίμα από μέσα τους
Την απλώνω σε όλη την έρημο που ξέρω
Αν ποτέ ήμουν εκεί
Φυσούσε στάχυα και μέσα σε τρίγωνα που η άκρη τους δείχνει τη γαλήνη και κάτι που μοιάζει με νύχτα
Θα έλεγα αν ήμουν εκεί
Διανέμω τη μαρμελάδα σε όλο το μπισκότο της ερήμου
Τα κίτρινα φώτα με πιέζουν για ανάμνηση
Αλλά έχω μία προς το μέλλον
Δείχνει το βυσσινί να κυλάει καλά σε όσους ξέρουν
Αλλά νύχτωσε τα στάχυα είναι μία στοιβάδα τώρα
Ξεκινάει από την άκρη της φύσης που δεν της έχω μιλήσει
Ο τρόπος που σωπαίνει μου αρέσει
Το βυσσινί το σκέφτομαι πάνω στα πράγματα
Άλλη είναι η ώρα
Κάποτε είμαι δέντρο που ανοίγει την καρδιά του
Απόψε και ποια άλλη ώρα

Βιομηχανική Τελετή

Είναι χλωρό ακόμα και το τσιμεντένιο πάτωμα
Στην διαδικασία τής στέψης, απόψε,
δύο σίδερα κρούονται
Αυτό το μηδενικής φόρμας διακοσμητικό της σκέψης
με το μεταλλικό κεφάλι του άρχοντος
Το μόνο πού κάνει έναν διαπεραστικό ήχο
Είναι στο σκοτάδι που στέκονται οι αφανείς της πόλης
Όταν συγκρούονται οι ηλεκτροφόρες κόρες των ματιών τους

Τραγούδι οδοστρωτήρα

Η χαρά μου μετά από εξέταση αίματος
η υγεία του τέρατος
σε ξέφωτο της γης τρέχουνε
μια παρτίδα ακόμα, κάτω απ’ το χώμα
να μην ξεχάσω
τέλειο φως όταν φτάνει εκείνη η μέρα
σε μια γιορτή όλα ακούγονται σαν γράμματα
στρωμένο τραπέζι για το τέλος κι όλοι κοιτούν τα μαύρα καθαρά καθώς και ράβομαι
Τι γενέθλια κηδεία είναι αυτή;
Όλοι συναντιούνται στην κατάφαση
Τι κηδευμένο αναστάσιμο πιάτο;
για να δω μέσα το σχήμα της τυχαίας αγάπης
Ήταν ψαρόσουπα
Και καθώς βγαίνω στο κάτω της ευτυχίας
Η πρώτη κουταλιά