Πάνος Κουτούλιας

Εφιάλτης για τη διαστροφή των φωνών μας

Διεγείρεις τη φορά της άρνησής μου
και σπας την πλάκα σου με τις κουρασμένες μου εγκεφαλικές συνάψεις.

Δοκιμάζεις το βελούδινο μπορντώ φόρεμα,
που δε σου αγόρασα ποτέ·

μετά σου λέω στωικά: «Άσε να πάμε απροσχημάτιστα,
με τις ιδέες άκαρπες
δια της ατόπου θλίψης.

Προ πάντων άσε
να κοκαλώσουν τα λόγια·
τη ζωή να πλατιάσει αφόρητα,
παντού
τα φέιγ βολάν του μέλλοντος.

Να πάμε με την κρίση των πολλών, με τις ανάγκες και τα εγγυημένα συστήματα·
να πάμ’ αδιάβλητοι, με τα ηλίθια ανοίγματα
και τα μακρόσυρτα mental breakdowns.

Ανάκατοι, στα πρόθυρα της έκφρασης·
περιχαρακωμένες γνώσεις και χαζά μνημονικά.

Με τη βιωσιμότητα των άκρων σου, λοιπόν· έτσι να πάμε.»

Μετά διορθώνεις τις φωνές μας με auto-tune, λογικό,
να συνοψίσεις
κάπως βάσιμα
τις ώρες που ο ένας
έκλαιγε
την άλλη.