Η. Η.

Πρώτη σκηνή

Εγώ στην κουζίνα. Ετοιμάζω το μεσημεριανό μας. Εσύ στο δωμάτιο. Εγώ μαυρισμένη από το χρώμα σου και εσύ γελάς σαν να αντικρίζεις για πρώτη φορά τη χαρά. Και μετά πάλι σιωπηλός. Μπροστά στο τζάκι. Στο σαλόνι. Δε βγάζεις λέξη. Πως περιμένεις να καταλάβω τι ζητάς. Ή θα μιλήσεις ή θα πεθάνεις. Και σωριάζεσαι πάλι πάνω στον καναπέ. Σωριάζεσαι βαρύς, κλειστός. Διαρκώς σκοτεινιασμένος.

Και εγώ σε κουβαλάω και τρέχω για να προλάβω. Τρέχω για να μη με καταλάβεις. Κρατάω κρυφά τις σταγόνες. Αχ θα με γδάρεις αν με δεις. Θα με γδάρεις ζωντανή και μετά θα κλαις ξανά για αυτό το έγκλημα που διαπράττεις κάθε μέρα. Πάνε χρόνια όμως που δε με αναγνωρίζεις. Πάνε χρόνια που μου έδωσες μία και εγώ σώπασα στην άκρη μου για να σε αφήσω να ανθίσεις. Αλλά εσύ δε μπορείς να ανθίσεις εδώ πέρα.

Εγώ καλυμμένη μέχρι το κεφάλι από τους φόβους σου που έγιναν δικοί μου. Κι όμως. Άλλη μια μέρα που προσπαθώ να σε σώσω και εσύ δε παίρνεις μάτι. Πίσω στην κουζίνα πάλι. Αν καταφέρω να ρίξω τις σταγόνες μέσα στο φαγητό σου θα έχουμε μια ήσυχη μέρα. Ίσως κουβεντιάσουμε για πρώτη φορά. Ίσως παίξουμε μαζί στην αυλή. Ίσως κάτσεις να μου μάθεις τα πρώτα μου γράμματα. Ξανά. Ξανά εγώ στα πέντε μου. Και εσύ ξανά ο ίδιος.
Και ο κρύος ιδρώτας με έχει κάνει μούσκεμα. Σφίγγω στα δάχτυλά μου τη σωτηρία σου. Και επιτέλους την τολμάω. Τρέμω. Τρέμω πολύ που θα σε σκοτώσω μια μέρα. Τρέμω τώρα γιατί θα ήθελα να με βλέπεις να το κάνω. Τρέμω για τη ζωή σου που είναι στα χέρια μου. Ζωή σε κομμάτια που αιμορραγούν ασυναρτησίες και με τσακίζουν.

Όπως και να χει τα καταφέρνω στο τέλος της ημέρας. Πέφτει η πρώτη σταγόνα. Και μόλις σκότωσα ένα κομμάτι μου. Αλλά δεν μ άκουσες ποτέ να πέφτω. Πέφτει και η δεύτερη. Αυτή τη φορά εσύ θα τη πληρώσεις τρώγοντας αυτό που σου σερβίρω. Για ένα καλό που δε το βλέπεις να συμβαίνει. Για ένα δικό σου καλό που παραμένει ακατόρθωτο. Και εμείς αυτοί που δεν το καταφέραμε.