Ζήνων ο Ιερομνήμων

The End

Άδεια καρδιά, ψυχή παγωμένη.
Οκνηρία και ακηδία, ούτε σκίρτημα.
Κουρασμένο σύμπαν.
Βούρκος. Τέλμα.
Φως παντού αλλά σκοτάδι στο βάθος.
Γιατί;
Οι ώρες κυλάνε χωρίς νόημα.
Φωνές τριγύρω για το τίποτα. Φωνές για τις φωνές.
Θόρυβοι χωρίς κάποια τάξη, δίχως μελωδία.
Οι ήχοι του κόσμου φραγγέλια στην πλάτη κενών και άδειων υπάρξεων. Κενών… από κάτι.
Γιατί όμως το κάτι αυτό είναι καλά κρυμμένο και κανείς δεν το αφουγκράζεται;
Πολύς ο κόσμος. Άκοσμος. Σαν το τέλος να πέρασε. Ήρθε; Ποιο τέλος όμως; Λες;