Έμμα

Το σημείο

Στο σημείο που όλα κωλλύονται και εκολλάπτεται το μοναδικό ένα, εκεί βρίσκομαι.

Κατάλαβα πως το ταξίδι μου δεν είχε απαραίτητα κάποιο προορισμό όταν μου είπαν πως δεν υπάρχει πιλότος.

Έτσι για καιρό περιφερομουν από δω κι από κει, γνώρισα κόσμους και είδα την ψυχή μου να ευδοκιμεί και να σαπίζει αμέσως μετά.

Οι μέλισσες έρχονταν για λίγο μα μολις καταλάβαιναν πως σιγά σιγά έβγαιναν σκουλίκια έδιναν τη σκυτάλη στις μύγες, που τελικά έμεναν για καιρό.

Αποφάσισα να πάρω το τιμόνι και να πάω εγώ εκεί που θέλω.

Κατευθύνθηκα προς το φεγγάρι.

Εκεί είδα τον μικρό πρίγκιπα, μια αλεπού και έκλεψα ένα τριαντάφυλλο.

Μετά, πέρασα απ’τον Άρη, όπου και έμεινα με τον Bowie και προσπαθούσε να με πείσει πως όντως, υπάρχει ζωή στον Άρη. Συμφώνησα κι εγώ μετά την τρίτη γραμμή.

Σηκώθηκα από τον θρόνο μου και μπήκα πάλι στο αεροπλάνο.

Επόμενη στάση: οπουδήποτε εκτός από τη γη.

Ίσως να έμπαινα στο βυθό, είπα στον εαυτό μου.

Μα δεν θα μπορώ να αναπνεύσω, απάντησα.

Δεν με ένοιαζε και πολύ.

Ήξερα πως είχα δει αρκετά γι’αυτό παραδέχτηκα πως δεν ξέρω να κουμαντάρω αεροπλάνο οπότε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είδα να βρίσκομαι πλάι στο κράκεν.

Αν είχες υπομονή, μου λέει, αυτό θα το είχες αποφύγει.

Δεν πειράζει, απαντάω.

Πάλι καλά που η μοιρα διάλεξε τρόπο να πεθάνω κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου.

Μάλλον αυτός ήταν ο προορισμός λοιπόν.

Θα έλεγε κανείς πως αν δεν έπαιρνα το αεροπλάνο, και άφηνα τον χρόνο να μου χαρίσει τα δώρα του, θα ήμουν καλά τώρα.

Και δίπλα στο τέρας όμως , έτοιμη να γίνω τροφή, βρίσκω όμορφια στα πλοκάμια που θα με πνίξουν στο τέλος.

Στο σημείο που όλα αρχίζουν και τελειώνουν, στο Α και το Ω, έλα και ίσως να με προλάβεις.

art will survive, I won’t

η τέχνη θα επιβιώσει, εγώ όχι.

όμως μην ακούσω πάλι μαλακίες,

ότι αφού ζω μέσω της τέχνης θα επιβιώσουμε και οι δύο..

αυτό είναι άτοπο.

γιατί πάντα στα τροχαία,
τον μεγαλύτερο κίνδυνο τον διατρέχει ένας.
και συνήθως,
αυτός που την πατάει,
είναι ο συνοδηγός.