Ο Ουές, ο Τσόρτσιλ και τα υπερμαγνητικά μπαμπού του Χαλανδρίου: Trailer
Ανακαίνιση: Ο Μαύρος Κύκνος (Σίλουαν Κ.)
Ποίημα/Απαγγελία: Σίλουαν Κ.
Βίντεο/Μοντάζ: Άλεξ Κοάν
Μουσική: Νίκος Χουάρ
Ερωδιά: Trailer
Μετά τη μεγάλη παύση (Μπολ Φυστίκια)
Ποίημα:
Φώντας Φ.
Σίλουαν Κ.
Άλεξ Κοάν
Βίντεο/Μοντάζ: Άλεξ Κοάν
Μουσική/Ήχος: Νίκος Ξηρός
ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: Trailer
Σκηνή απ’ το Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη
ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ (Σίλουαν Κ. & Αίολος)
Μουσική: Αίολος
Στίχοι: Σίλουαν Κ.
Oran Blues (Manolo)
Λεζάντες: Φώντας Φ, Άλεξ Κοάν
Το blog του Μανόλο: http://manoliszoulakis.blogspot.gr/
Πορτοκάλι (Άλεξ Κοάν)
Για την ταινία αυτήν κακοποιήθηκε, δυστυχώς, ένα πορτοκάλι, και παρενοχλήθηκαν μια μπανάνα κι ένα μήλο. Παρόλ’ αυτά τα φρούτα ήταν σίγουρα, τουλάχιστον ελαφρώς, μεταλλαγμένα, κι αν αυτό δε μπορεί να δικαιολογήσει τις θυσίες τους στο όνομα της τέχνης, τότε δεν ξέρω τι μπορεί. Το πορτοκάλι υπάρχει, προς το παρών, μα σύντομα θα πεταχτεί στα σκουπίδια, δίχως να φαγωθεί ποτέ του.
Νομίζω τουλάχιστον ότι πέρασε όμορφα στην παραλία. Είχε συννεφιά πολλή βέβαια εκείνη τη μέρα, και ανά στιγμές έριχνε και λίγο ψιλοβρόχι, μα είχε γενικά ζέστη και δεν ήταν άσχημα. Ναι, κι η θάλασσα πρέπει να του άρεσε.
Στην παραλία δεν υπήρχε πολύς κόσμος. Και οι δρόμοι κατά κανόνα ήταν άδειοι, πέρα από κάποιους σποραδικούς και συνήθως βιαστικούς περαστικούς και κανα-δυο ζευγαράκια στα καβατζωμένα κάτω από κάποιο υπόστεγο παγκάκια.
Στο βίντεο αυτό ο κύριος σκοπός μου ήταν να παρατηρήσω την κίνηση ενός άψυχου αντικειμένου, όσο άψυχο δηλαδή μπορεί να ναι ένα πορτοκάλι. Κατά μια έννοια ήμουν σκληρός απάνω του, αφού όχι απλώς το έσπρωχνα και το κλώτσαγα, μα κι όλα αυτά έγιναν με σκοπό να καθορίσω την κίνηση και την κατεύθυνση του. Το πορτοκάλι αντέδρασε αρκετές φορές, παρεκκλίνοντας της σχεδιασμένης του πορείας, μα αυτό πολλές φορές ενήργησε και θετικά, αφού το πλάνο έγινε, κατά μια περίεργη (γεωμετρική) έννοια, πιο περίπλοκο, μπερδεύοντας το θεατή με την ασυμμετρότητα του.
Το θεωρώ πετυχημένο το πείραμα, αφού στην υπόθεση μου υπήρχε εξαρχής πως το πορτοκάλι θα αντιδρούσε στη βιαιότητα μου και θα συμπεριφερόταν διαφορετικά απ’ ότι είχε σχεδιαστεί να συμπεριφερθεί. Κράτησα ωστόσο τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές, πιστεύω, χωρίς να κρίνω ποια ήταν σχεδιασμένη και ποια αυθόρμητη. Για παράδειγμα, η σκηνή όπου το πορτοκάλι πάει να βγει απ’ την πόρτα του σπιτιού είναι με κάθε λεπτομέρεια σχεδιασμένη, μα η σκηνή όπου το αμάξι πάει να το πατήσει και το πορτοκάλι αλλάζει μάλιστα και κατεύθυνση και τσουλάει προς το πεζοδρόμιο είναι εκατό τοις εκατό τυχαία και αυθόρμητη.
Τώρα, όσον αφορά το ερώτημα του γιατί διάλεξα το πορτοκάλι, και όχι για παράδειγμα ένα μήλο, ή ένα αχλάδι ή μια ντομάτα τελοσπάντων, η απάντηση είναι πολύ απλή. Το πορτοκάλι έχει το πιο σφαιρικό σχήμα, και άρα τσουλάει στο έδαφος καλύτερα, κι επίσης και την πιο σκληρή επιφάνεια. Γιατί και η ντομάτα έχει σφαιρικό σχήμα, και μπορείς μάλιστα να βρεις στο σούπερ μάρκετ και κάποιες ντομάτες ολοστρόγγυλες (μεταλλαγμένες), αλλά πιθανότατα αν έτρωγε τόσες κλωτσιές όσες έφαγε το πορτοκάλι μου θα είχε γίνει γρήγορα πολτός.
Η μουσική ανήκει στον Miles Davis, και συγκεκριμένα είναι το ομώνυμο κομμάτι απ’ το Someday my Prince will come. Η τζαζ ήταν η μουσική προτίμηση του πορτοκαλιού. Και το λέω διότι, την πρώτη μέρα, στις πρώτες σκηνές, αρχικά έβαλα κάτι χιπχοπάκια να παίζουν από πίσω, και το πορτοκάλι αντιδρούσε κάπως μαγκωμένα. Δυσκολευόταν να τσουλήσει, έπεφτε πιο εύκολα σε αντικείμενα και ρωγμές, γενικά δεν πήγαινε. Έπειτα δοκίμασα λίγη κλασσική ροκ, 60ς και τέτοια. Στη ροκ αντέδρασε αρκετά πιο θετικά, κυλούσε καλύτερα στο μάρμαρο και το ξύλο, μα, για κάποιο περίεργο και ανεξήγητο λόγο, οι κινήσεις του μου φαίνονταν κάπως πλαστικές. Είχαν μια σταθερότητα που δεν περίμενα. Αυτό το ανακάλυψα στη σκηνή στην κουζίνα, όπου το πορτοκάλι τσουλούσε πάντα με εκπληκτική ακρίβεια ευθεία, και το μόνο που άλλαζε ήταν η ταχύτητα και η δύναμη του. Κάποιες φορές έπεφτε τόσο σκληρά πάνω στο μήλο και τη μπανάνα που τους έριχνε κάτω και τους δυο. Με το που μπήκε η τζαζ όμως άρχισε να τρέχει τόσο γλυκά και απαλά και όμορφα στο πάτωμα, με μια ευλυγισία στις κινήσεις του, μια καμπύλη στη ροή, στο διάδρομο, στην πόρτα, στα σκαλιά.
Αυτό φυσικά αφορά μόνο τις εσωτερικές σκηνές. Στις εξωτερικές δεν είχαμε μουσική.
Τέλος, αναφορικά με το τσιγάρο που του έδωσα να πιει στο μπαλκόνι λίγο πριν τη δύση του ηλίου, πραγματικά δεν ξέρω γιατί το έκανα. Το πορτοκάλι δεν ήταν συνηθισμένο και δεν έδειξε καμία ουσιαστική αντίδραση στην ουσία, πέραν μιας νύστας η οποία όμως ήταν ούτως ή άλλως αναμενόμενη δεδομένου και της κουραστικής κι επίπονης βόλτας που είχε προηγηθεί, μα και επειδή γενικότερα τα πορτοκάλια έχουν πολύ μεγαλύτερες ανάγκες για ύπνο απ’ ότι τα περισσότερα έμψυχα όντα. Καταλήγω δηλαδή στο ότι το τσιγάρο εκείνο ήταν εντελώς αχρείαστο και περιττό, μιας και ούτε προσθέτει τίποτα καινούριο στην προσωπικότητα του πορτοκαλιού, ούτε προσφέρει κάποιο νέο στοιχείο στο πείραμα που αφορά την κίνηση άψυχων αντικειμένων. Μετά από σκέψη και μελέτη λοιπόν καταλήγω πως ο μόνος λόγος που το στριψα και του το γύρισα ήταν ότι ήθελα εγώ να πιω. Δηλαδή αυθαίρετα προέβαλλα πτυχές της δικής μου της προσωπικότητας πάνω στο πορτοκάλι, κάτι που δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό στο βίντεο, ούτε και συνάδει με το πνεύμα του πειράματος. Ας με συγχωρέσει όμως ο θεατής, το θεώρησα ως ένα πιο ανάλαφρο κλείσιμο, κι ας ξέφυγε λίγο απ’ τη λογική του όλου εγχειρήματος.
update: Το youtube κατέβασε το βίντεο για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων. Για να μη χαθεί, αποφάσισα να αντικαταστήσω, τουλάχιστον προσωρινά, το Some Day My Prince Will Come του Miles Davis μ’ ένα κομμάτι που βρήκα στη βιβλιοθήκη της πλατφόρμας, το Walk Through the Park των TrackTribe, που μου φάνηκε συμπαθητικό και πιστεύω ταιριάζει.
Μπολ Φυστίκια 